Virgül

Ankara’nın gri sabahlarından biriydi. Meclis’in taş duvarlarına vuran soğuk, içerideki tartışmaların sıcaklığını bile donduruyordu. Koridorlarda her zamanki uğultu: kameralar, danışmanlar, fısıldaşmalar...

Bir köşede birkaç DEM milletvekili duruyordu. Birazdan Cumhurbaşkanı’yla kısa bir temas olacaktı. Tokalaşmak... Kimi için sıradan bir jest, kimi için ihanet. Oysa onlar için bu an, bir kelimenin ortasında nefes almaktı — bir virgül.

Yüzlerce dost hâlâ cezaevindeydi. Belediye eşbaşkanları, örgüt emekçileri, seçimlerde halkın omzuna yaslanan o kadınlar, erkekler... Her biri bedel ödemişti. Onların direnişini sırtında taşımak, o tokalaşmanın ağırlığını da taşımaktı.

Kürsülerde değil, soğuk dağların, sıcak ovaların, zindanların karanlığında, failli meçhul mezarlarında yoğrulmuş bir inançtı bu: Yol, yalnız yürümekle değil, yeniden konuşabilmekle açılırdı.

Bir el uzandı. Tokalaştılar.

Kameralar deklanşörlerine bastı. O an, sosyal medyada kıyamet koptu:

“Yavşamak!”

“İhanet!”

“Yine kandırıldılar!”

Oysa daha dün Muğla’da "Toprağımızı Vermiyoruz" diye haykıranların sesine karışmıştı sesleri.

Oysa o tokalaşmanın ardında bir gerçek vardı, bir umut:

“Artık ölmesin çocuklar... Artık analar ağlamasındı.”

Onlar için siyaset, bir nokta koyma eylemi değildi. Nokta, sondu.

Virgül ise bir umut: Devamın mümkün olduğuna dair sessiz bir işaret. Herkes bilirdi ki " barış karşıtların masasında kurulurdu."

Ama akşam, haber bültenlerinde o birkaç saniyelik kare döndü durdu.

Birileri küfretti, birileri dalga geçti. Herkes kendinin kazanacağı bir egoizmle, histeri nöbetine tutulmuş gibi Kürtlere rol biçiyordu.

Ama Diyarbakır’ın, Van’ın, Cizre’nin dar sokaklarında yaşlı bir kadın televizyona baktı, dudakları kıpırdadı:

“Belki bu kez olur... Belki bu kez konuşurlar" dedi. Yüreğinden kayıp evladının yarasını taşıyarak.

O gece, Ankara’nın göğüne bir cümle asıldı:

“Barış, noktayla değil; virgülle başlar.”