Narsisizmin çocukluk dönemiyle ilişkisi
Narsisizm, kişinin kendine aşırı bir hayranlık duyması, empati yoksunluğu ve başkalarından üstün olduğunu düşünmesiyle tanımlanan bir kişilik yapısıdır. Psikolojide ‘’Narsistik kişilik bozukluğu’’ şeklinde ele alınan bu durum, daha çok kişinin çocukluk dönemindeki yaşantılarla ilişkilendirilir. Birçok psikolojik yaklaşıma göre narsisizm, köklerini erken çocukluk dönemindeki deneyimlerden alır.
Çocukluk döneminde yaşanan duygusal ihmal, eleştirel ebeveyn tutumu ya da tam tersi olarak aşırı idealize edilme, narsisizmin gelişmesine yol açabilir. Özellikle de ebeveynler çocuklarının ihtiyaçlarını karşılarken bunu ‘’koşullu’’ olarak yaparsa, çocukların öz değer algıları bozulur ve dış onaya bağımlı hale gelebilirler. Bu durum ilerleyen yaşlarda çocukların sürekli olarak beğenilme ve onaylanma arayışı içinde olmasına sebep olabilir.
Ek olarak, çocukların ‘’mükemmel çocuk’’ gibi bir imge yaratılarak sevgi görmesi, kendilik algılarını bozabilir. Bu yaklaşımla çocuklarda gerçek benlik yerine sahte benliğin değerli olduğu ve kabul gördüğü inancı yerleşebilir ve narsistik savunma mekanizmalarının temeli oluşabilir. Bu bağlamda çocuklar, ilerleyen yaşamlarında değersizlik duygularını bastırabilmek için kendilerini abartılı biçimde yüceltebilir, abartılı görünüş, başarı ya da statü olarak dış kaynaklara yönelebilirler ve narsistik eğilimler göstermeye başlayabilirler.
Ayrıca narsisizmi her zaman ‘’yüksek özgüvenle’’ karıştırmamak gerekir. Kendine güvenen ve güçlü görünen kişilerin altında derin bir değersizlik ve onay ihtiyacı yatıyor olabilir. Bunun sebebi çocukluk döneminde yaşanan travmalar, ihmal ya da yetersiz duygusal destek gibi yaşantılar olabilir.
Sonuç olarak, narsisizmin ebeveyn tutumları ve çocukluk döneminde yaşanan duygusal deneyimlerin bir yansıması olduğunu söylemek mümkündür. Dolayısıyla narsisizmin kökenini anlayabilmek için kişinin erken dönem yaşantılarının incelenmesi sağaltım için önemlidir.
